Teoria sluzowa
Teoria śluzowa. Leriche wysuwa teorię zaburzenia w układzie śluzowym żołądka. Autor ten zwraca uwagę na to, że wrzody żołądka sadowią się w ruchowej jego części, tzn. w części odźwiernikowej, zwłaszcza wzdłuż krzywizny mniejszej, a jeżeli się zdarzają w części peptycznej, czyli w trzonie, to także tylko na wysepkach o utkaniu śluzowych gruczołów jelitowych. Część żołądka, w której sadowią się wrzody, wydziela u osób zdrowych zasadową wydzielinę oraz śluz znajdujący się w środowisku zasadowym w stanie rozpuszczonym (str. 92-93). Śluz ten chroni u osób zdrowych część żołądka bardzo wrażliwą na kwaśny sok żołądkowy od jego szkodliwego działania, natomiast powstający w tej części nieżyt lub zaburzenie ukrwienia wskutek np. zakłócenia w układzie wagetatywnym może wywołać zmiany w gruczołach odźwiernikowych, a wtedy wytwarzają one mniej śluzu, przy tym może nawet jakościowo zmienionego. Wskutek tego traci on swą właściwość chronienia błony śluzowej przed sokiem żołądkowym, zwłaszcza nadkwaśnym. W następstwie tego powstać może wrzód trudno gojący się. [więcej w: ośrodek chorób rzadkich, medycyna po dyplomie konferencje, rozdzielność majątkowa a alimenty ]