Na czczo bólów zwykle nie ma, jezeli wrzód przebiega bez stalego sokotoku zoladkowego

Na czczo bólów zwykle nie ma, jeżeli wrzód przebiega bez stałego sokotoku żołądkowego. W przypadkach stałych bólów są one po pewnych pokarmach silniejsze. Do najwyższego stopnia dochodzą bóle na szczycie trawienia żołądkowego, gdy ilość wolnego kwasu solnego w żołądku jest najwyższa, a kurczowe zaciskanie się odźwiernika naj silniejsze. Nowy pokarm nie drażniący błony śluzowej żołądka oraz alkalia wiążąc kwas solny łagodzą nieraz lub usuwają na pewien czas ból. Bóle na czczo, ustępujące po spożyciu nowego pokarmu, towarzyszą najczęściej wrzodom przyodźwiernikowym oraz dwunastniczym. Po opróżnieniu się żołądka do dwunastnicy oraz po wymiotach samorodnych lub wywołanych przez chorego bóle znacznie się zmniejszają lub ustają zupełnie. W przeważnej większości przypadków na siłę bólów wywiera wpływ położenie ciała. Najczęściej bóle wzmagają się, gdy chory kładzie się na prawy bok, zależnie od siedziby wrzodu n a krzywiźnie mniejszej w części odźwiernikowej. Jeżeli wrzód znajduje się na tylnej ścianie żołądka, bóle słabną, gdy chory leży na brzuchu itd. U kobiet bóle nieraz wzmagają się w okresie miesiączki, zależnie od zwiększenia sięw tym okresie napięcia nerwu błędnego. Po zagojeniu się wrzodu oraz po przejściu jego w okres utajony bóle na pewien czas znikają zupełnie, nawet pomimo istnienia nadal głębokiego, drążącego wrzodu. Przerwy bezbólowe mogą trwać nawet latami, ustępując zwykle miejsca nowemu okresowi bólowemu, trwającemu początkowo zazwyczaj kilka tygodni. T a okresowość choroby jest bardzo znamienna dla choroby wrzodowej żołądka. [przypisy: zoz ursynów, przeglądarka skierowań na leczenie uzdrowiskowe nfz kraków, konflikt udowo panewkowy ]